Leczenie nadpotliwości

Nadmierna potliwość upośledza codzienną aktywność, może być przyczyną kłopotliwych sytuacji w życiu zawodowym i towarzyskim. Wyzwalana jest przez czynniki emocjonalne, termiczne, smakowe oraz psychiczne.

Nadmierna potliwość (hyperhidrosis) to określenie medyczne dla nadmiernego pocenia się, stanu, który zwykle zaczyna się w młodości i nieleczony trwa przez całe życie. Gdy nadmierna potliwość jest ograniczona do konkretnej okolicy ciała, określa się ją mianem potliwości miejscowej. Miejscowa potliwość najczęściej dotyczy – pach, dłoni, podeszew stóp, twarzy, głowy.

Jak nadmierna potliwość wpływa na życie osób dotkniętych tą przypadłością?

Nadmierna potliwość sprawia, że skóra jest stale wilgotna, co może prowadzić do jej maceracji i sprzyja zakażeniom bakteryjnym i grzybiczym. Ale, co najważniejsze, nadmierna potliwość wywiera bardzo negatywny wpływ na życie zawodowe i towarzyskie. Nadmierne pocenie się jest bardzo częstym problemem ludzi aktywnych, żyjących w ciągłym pośpiechu i stresie. Mokra dłoń, czy krople potu na czole utrudniają funkcjonowanie wielu ludziom w życiu osobistym i zawodowym. Spocone dłonie mogą stanowić poważny problem w niektórych zawodach (muzycy, elektrycy, zegarmistrzowie), a w ciężkich przypadkach mogą nawet stać się przyczyną zmiany zawodu. W zawodach, gdzie wymagane są kontakty towarzyskie i podawanie ręki, osoby ze spoconymi dłońmi często czują zakłopotanie i niepewność.

Osoby cierpiące na nadmierną potliwość pach często zadają sobie wiele trudu, aby ukryć zaplamione ubrania. Biorą prysznic co najmniej dwa razy dziennie, ubierają się na ciemno i nie zdejmują marynarki, nawet gdy jest bardzo gorąco.

Co powoduje nadmierną potliwość?

Istnieją dwa rodzaje nadmiernej potliwości:
1. Pierwotna nadmierna potliwość, gdzie pierwotna przyczyna wzmożonego wydalania potu jest nieznana. Większość przypadków ogniskowej nadmiernej potliwości to potliwość pierwotna i uważa się, że jej przyczyną jest nadmierne pobudzenie autonomicznego układu nerwowego. Pierwotna nadmierna potliwość może mieć też podłoże genetyczne, ponieważ ponad połowa pacjentów ma krewnego z podobną dolegliwością.
2. Wtórna nadmierna potliwość zwykle jest objawem choroby leżącej u jej podłoża. Może być też spowodowana przez niektóre leki, wysoką temperaturę i pikantne potrawy.
Czy nadmierną potliwość można leczyć?
Dostępnych jest wiele sposobów leczenia nadmiernej potliwości. Wybór leczenia powinien być dokonany przez lekarza i zależy od nasilenia i lokalizacji nadmiernego wydalania potu, a także od jego wpływu na życie towarzyskie i zawodowe danej osoby.

Dostępne metody leczenia to:

• wstrzyknięcia toksyny botulinowej typu A (Botox, Dysport),
• leki stosowane miejscowo,
• leki stosowane doustnie,
• iontoforeza,
• metody chirurgiczne.

Wstrzyknięcia toksyny botulinowej typu a (botox, dysport)

Toksyna botulinowa jest neurotoksyną łączącą się z zakończeniami nerwowymi w gruczołach potowych. Blokuje ona uwalnianie chemicznego przekaźnika (acetylocholiny), który stymuluje wytwarzanie potu.

Badania wykazały, że wstrzyknięcia toksyny botulinowej dają znaczną poprawę w leczeniu nadmiernej potliwości miejscowej. Zabieg polega na punktowym ostrzykiwaniu niewielką ilością preparatu, przy użyciu bardzo cienkiej igły, miejsc o zwiększonej potliwości (twarz, pachy, dłonie, stopy, twarz, głowa). W celu zapewnienia pełnego komfortu pacjentowi, przed zabiegiem można wykonać miejscowe znieczulenie. Ustąpienie nadpotliwości obserwuje się po 3-5 dniach po zabiegu i utrzymuje się zwykle do 6 miesięcy. Niekiedy efekt działania leku jest dłuższy z powodu wyeliminowania czynnika emocjonalnego nasilającego pracę gruczołów potowych. Podobnie jak w przypadku leczenia zmarszczek, zabieg może być wielokrotnie powtarzany 2 razy do roku lub jeden raz przed okresem letnim, kiedy nadmierna potliwość jest najbardziej kłopotliwa

Czy wstrzyknięcia toksyny botulinowej są bezpieczne?

• zabieg z zastosowaniem toksyny botulinowej nie powinien być wykonywany u kobiet w ciąży i w czasie laktacji
• innymi rzadko występującymi przeciwwskazaniami są: alergia na toksynę botulinową typu A lub albuminę ludzką
• choroby płytki nerwowo-mięśniowej (miastenia gravis, stwardnienie zanikowe boczne, zespół Lamberta-Eatona)
• przyjmowanie antybiotyków aminoglikozydowych (np. gentamycyna)
• rozległe uszkodzenia skóry.